Sabah uyandığımda geceyi hayal meyal hatırlıyordum. O yanımdaydı ama henüz uyanmamıştı. Kalktım. Ortalık çok dağılmıştı, bulaşıklar vardı. Sessizce mutfağa gittim ve bulaşıkları yıkadım. Bu sırada hep gece olanları düşünüyordum. Çok büyük bir hata yapmıştım, kırmıştım onu. Zaten başıma ne geliyorsa hep bu dilimden geliyordu. Kahvaltıyı hazırladım, odaya gittiğimde uyanmak üzereydi. Kahvaltı hazır dedim ve mutfakta beklemeye başladım. Geldiğinde yüzüme bile bakmadı. İşte o an anladım hâlâ kızgın olduğunu. Kahvaltı bitti, içeri geçtik ama ben konuşmaya kararlıydım. Özür dilerim dedim, gece büyük kabalık yaptım. “Sen beni hiç sevmiyorsun” demene çok kırıldım, nasıl olur da benim ağzımdan böyle bir söz söyleyebilirsin, ben seni ne kadar çok seviyorum biliyor musun? Dedi bana. Haklıydı, üzmüştüm onu ama olan olmuştu da. Zamanla düzelir dedim içimden, sonuçta birbirimizi seviyorduk. Böyle zamanlarda hatayı ben yapsam da yapmasam da hep içimde bir burukluk oluyordu. Sarıldık birbirimize, bu her şeyi unutmasına yetti. Ama şu kahrolasıca vakit yine çabucak geçmişti. 1–2 gün içinde memleketine dönmesi gerekiyordu, zaten okulu kapanmıştı. Ailesini birkaç gün idare etti ama nereye kadar? Benim okulum da 1 hafta sonra kapanacak ben de memleketime dönecektim. Sonra da bayram vardı zaten. Biletini aldık, otogara gittik. Yine üzgün bir şekilde uğurladım onu. “Bir daha ne zaman görüşeceğiz?” diye sordu. Bilmiyorum dedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder