Doğum günümün üzerinden günler geçmişti. Annem bugün sabah gitti. Bense sınavlarımla uğraşıyorum. Annem buradayken yemek, bulaşık, temizlik derdim olmadı. Gerçi Onunla konuştuktan sonra annem hep “Kiminle konuşuyorsun bu kadar uzun?” diye sordu ama hep geçiştirdim. Annem gidince yalnızlığa alışmak zor geldi ilk başta. Annemi çok seviyordum ama bazı konularda değişmeyen fikirleri vardı. Okula gittiğim sırada dolabımı karıştırmış olabileceğinden de şüpheleniyorum. Gerçi bulmaması gereken her şeyi saklamıştım. Keşke anneme O’ndan bahsedebilseydim, o benim sevgilim diyebilseydim. Ailemden birinin bana destek verdiğini görmek çok iyi olurdu. Bu arada onunla görüşme olanaklarımız daha da azalmıştı. İnterneti kesilmişti bu yüzden sadece telefonla görüşebiliyorduk. Kontör dayanmıyordu tabi. Ayrı olmaya alışmıştım artık. Yaklaşık üç haftadır görmüyorduk birbirimizi. Aynı evde yaşadığımız, sayılı ama güzel günleri özledim. Sınavlarımın durumu berbatken bir de ayrılık acısı bende kafa bırakmıyordu. Canım hiçbir şey yapmak istemiyordu. Nereye kadar böyle gidecekti ki? Bir yerden sonra bu durumu düzeltmeliydim. Derslerimden bahsediyorum. Kaçmak değil başarmak istiyorum. Beceremiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder